Barwa wody wskazuje na rozpuszczone lub zawieszone w niej domieszki – woda w małych objętościach wydaje się być bezbarwna, choć czysta woda zgromadzona w głębokich zbiornikach wydaje się jasnoniebieska. Na barwę wody mają wpływ: odpady organiczne (liście, drewno), substancje humusowe, ścieki czy erozja gleb. Barwa wody może być np. rezultatem obecności soli żelaza (barwa ma wtedy kolor zielononiebieski), żelaza i manganu (żółty do brązowego), siarki (niebieski), siarkowodoru (szmaragdowa) lub substancji organicznych (żółta, pomarańczowa, brunatna, rdzawa, wiśniowa, brązowa, czarna) a także planktonu (ma wtedy kolor zielony). W badaniach wody oznacza się (po uprzednim przesączeniu) barwę rzeczywistą w odniesieniu do wzorcowych roztworów chloroplatynianu potasu. W Polsce barwa wody do picia nie może przekraczać 15 mg Pt/dm³, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO).

Mętność wód może być wywołana obecnością drobno rozproszonych zawiesin mineralnych bądź organicznych. Mętność mogą powodować wytrącające się: związki żelaza, manganu i glinu, kwasy humusowe plankton, cząstki skał i gleb osady denne, zawiesiny odprowadzane do wód ze ściekami Pomiar mętności daje ogólne pojęcie o stopniu zanieczyszczenia wody. Oznaczanie mętności jest jednak niezbędne przy ocenie wody do picia oraz wody do celów gospodarczych i przemysłowych. Mętność wody wpływa przede wszystkim na jej wygląd i smak. Mętność wód powierzchniowych zależy od rodzaju koryta rzeki, rodzaju zlewni oraz stanu wody w rzece.  Mętność wód podziemnych jest przeważnie niewielka, jednak po wypompowaniu wody na powierzchnię może wytrącać się wodorotlenek żelaza (II) Fe(OH)2, a następnie wodorotlenek żelaza (III) Fe(OH)3, natomiast w przypadku dużej twardości węglanowej może wytrącać się węglan wapnia. Te związki chemiczne mogą zwiększać mętność. Mętność wód badamy mętnościomierzem..

Temperatura jest głównym czynnikiem wpływającym na pozostałe właściwości wody, na jej zdolność do rozpuszczania substancji, kierunek migracji oraz zmiany stanów skupienia. Najbardziej na wpływ temperatury podatne są wody powierzchniowe stojące. Ogólnie temperatura wody zależy od prędkości jej przepływu oraz od głębokości zbiornika. W wodach podziemnych temperatura uzależniona jest od głębokości położenia źródła oraz utworów skalnych przez które wędruje. Temperatura wód powierzchniowych jest zmienna w ciągu roku od 0°C do 25°C zależnie od pory roku. Wody podziemne charakteryzują się względnie stałą temperaturą w ciągu roku. Przyjmuje się, że wody podziemne mają temperaturę zbliżoną do średniej rocznej temperatury powietrza danego rejonu. Najczęściej temperatura wód podziemnych wynosi 8-11°C. Temperatura wód wodociągowych powinna wynosić od 7 do 12°C.

Smak wody jest to wskaźnik jakości określany organoleptycznie; rozróżnia się smak: słony, gorzki, alkaliczny (smak „mydlany”) i kwaśny. Wszelkie inne odczucia smakowe nazywają się posmakiem (np. posmak chlorowy, rybi, metaliczny). Wody podziemne mogą mieć czasem smak zepsuty obecnością substancji pochodzenia naturalnego zawartego w skałach, które mogą nadawać wodzie smak od słonego, przez kwaśny, aż po gorzki. Wody powierzchniowe natomiast produktami procesów biochemicznych. Woda czysta (destylowana) nie posiada smaku. Na smak wody duży wpływ ma jej temperatura. Woda do 5°C jest niesmaczna, ponieważ powoduje podrażnienie gardła, od 5 do 10°C  woda dobrze smakuje i świetnie gasi pragnienie.

Zapach wody mogą powodować różne związki (najczęściej pochodzenia organicznego) i gazy. W wodach podziemnych najczęściej przyczyną zapachu jest obecność siarkowodoru. W wodach powierzchniowych zapach wody powstaje w wyniku: zakwitu glonów, mineralizacji osadów dennych i innych procesów biochemicznych oraz odprowadzania ścieków. Zapach wody dzieli się na roślinny (R), gnilny (G) i specyficzny (S), który jest spowodowany związkami niespotykanymi w wodzie, jak: fenol, nafta, chlor.

W następnej częściach naszych artykułów przeczytasz o kolejnych wskaźnikach chemicznych i biologicznych.